PRZECZYTAJ NOTKĘ POD ROZDZIAŁEM!
Siedziała skulona na trawie. Płakała. Chociaż nie, to nie był płacz. To był szloch. Szloch błagający o pomoc. Ale ja nie potrafiłem okazać jej tej pomocy. Nie miałem pojęcia jak to zrobić. Ten widok. To jeszcze gorsze od tego, co było w Irlandii. Tam cierpiała przez dziewczyny. Teraz cierpi przeze mnie. To moja wina... Wszystko to moja wina. Kocham ją, a zachowałem się jak idiota. Cholerny dupek... Ona nigdy mi nie wybaczy.
W końcu postanowiłem jakoś zareagować. Podszedłem do niej po cichu. Delikatnie przykucnąłem przy niej. Po małym zawahaniu postanowiłem ją przytulić. Tylko tyle mogłem jej zaoferować. Nie spojrzała na mnie. Nawet nie odwróciła wzroku w moją stronę. Była taka "pusta". Żadnych emocji, tylko płacz. Płacz wywołany przeze mnie. Co się stało z tą roześmianą dziewczyną, którą poznałem? Gdzie ona teraz jest? Co zrobiła przeze mnie? Co ja narobiłem?...
~Perspektywa Yoli~
Płakałam. Już nic innego mi nie zostało do zrobienia. Został mi tylko płacz. Siedziałam i płakałam. Nie wiem jak długo. 5, 10, może 20 minut. Rozmawiałam z Louis'em. Powiedział, że zaraz tu przyjedzie. Czekałam na niego. Ale nie przyjechał. Przyjechał On. Niall... Nie musiałam patrzeć i się upewniać że to on. Po prostu to czułam. Przytulił mnie. Tak bardzo chciałam go odepchnąć. Ale nie mogłam... Znaleźć się z powrotem w jego ramionach to było coś... coś... coś magicznego. Nie potrafiłam się odsunąć. Tak bardzo brakowało mi jego dotyku. Tyle czasu go nie czułam. Tęskniłam za nim tak bardzo. Byłam w stanie zrobić wszystko, żeby nie puszczał mnie w tym momencie. Nie potrafiłam powstrzymać łez. Nie wiem, czy w tej chwili to był płacz smutku, czy szczęścia. Myślę, że jedno i drugie. Wiem, że go straciłam, ale tak bardzo cieszę się, że tu jest. "Ale hola, dziewczyno. To on sprawił, że chciałaś popełnić samobójstwo. To on złamał Ci serce. To on tak bardzo cię skrzywdził." zaczął podpowiadać mi rozum. Nie mogę mu tak po prostu wybaczyć. A co jeśli znowu mnie skrzywdzi? A co jeśli znowu mnie zostawi? Nie, to nie takie proste wybaczyć komuś, kogo kochasz nad życie, kto zranił cię tak bardzo jak Niall mnie.
-Niall, puść mnie... - wyszeptałam, starając się powstrzymać łzy. Chłopak od razu odsunął się jak poparzony.
-Yola, błagam, wybacz mi.
-Co?! Niall, co ty sobie myślisz? Myślisz, że po prostu mnie przytulisz i wszystko będzie jak dawniej?
-Yola, przepraszam...
-Nie przepraszaj. Nie masz za co. To ja jak idiotka się w tobie zakochałam. To ja myślałam, że mnie kochasz. To ja nie mogę przestać o tobie myśleć. Ty jesteś niewinny. To ja miałam marzenia, żeby być z kimś takim jak ty. Byłeś dla mnie wszystkim, a teraz nie mam już nic. Byłam przy Tobie taka szczęśliwa, ale to wszystko to była ściema. Robiłeś to dla sławy i nic więcej. Wszyscy tak mówią. A teraz nawet nie masz odwagi przyznać się do tego przed mediami. Masz tą swoją nową zdobycz. Jak ona się nazywa? Jane? Gratuluję i życzę Wam szczęścia. Mam nadzieję, że ona nie będzie cierpieć tak jak ja. - w końcu wyrzuciłam to z siebie i znowu zaczęłam płakać. Nic nie powiedział. Zamurowało go chyba. Patrzył jak płacze. Czy moje cierpienie sprawiało mu przyjemność?
-Yola, ja tak bardzo Cię przepraszam. Nie chciałem cię skrzywdzić. - powiedział po chwili.
-A jednak to zrobiłeś. Louis mówił, że zostawiłeś mnie dla mojego bezpieczeństwa. Gorszym niebezpieczeństwem było zerwanie ze mną. Niall, ja chciałam umrzeć!
-Wiem, wszystko wiem! Ale ja spanikowałem! Bałem się. Bałem się odpowiedzialności za to co ci się stało. To wszystko to moja wina! Gdyby nie ja, tamte dziewczyny nic by ci nie zrobiły. To przez to, że były o mnie zazdrosne. A patrzenie na Ciebie, jak cierpisz z mojej winy. To było nie do zniesienia. Uciekłem. Wiem. Myślałem, że zapomnisz, że ja zapomnę. Ale nie mogłem przestać o tobie myśleć. Starałem się, ale nie mogłem. Ciągle miałem cię w głowie. Każdego dnia oglądałem nasze zdjęcia. I mimo moich starań ciągle cię kocham... I wiem, że nigdy nie przestanę. - to co powiedział zaparło mi dech w piersiach. Czułam, że mówi prawdę. Nie mógł mnie w tej chwili okłamać. Wiedziałabym, że oszukuje. Jego oczy zdradzały to, że to całe jego wyznanie było prawdziwe. To było piękne, ale ciągle bałam się, że mnie skrzywdzi. Tak bardzo chciałam mu wtedy wybaczyć. W pewnym momencie Niall klęknął przede mną. - Yola, wiem że to nie jest odpowiedni moment. Możesz się nie zgodzić, możesz mnie zostawić. Ale ja Cię kocham, mam nadzieję że ty mnie też. Chce z tobą być do końca życia, nie chce być z kimś innym. Jesteś dla mnie wszystkim! Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie. Chcę być tylko i wyłącznie z Tobą. Kocham Cię! Yolu Rain, WYJDZIESZ ZA MNIE?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Witajcie Kochani! :* Jak tam minęły Wam święta? Z tego całego przedświątecznego zamieszania zapomniałam Wam złożyć życzenia xd A że teraz już trochę za późno to życzę Wam chociaż udanego Sylwestra! :* Wróćcie trzeźwi! :P
No i mam kolejną ważną wiadomość. Jest to OSTATNI rozdział na tym blogu. ;c No dalej, niech popłyną na mnie hejty! Kolejny post to będzie EPILOG. Ale nie smućcie się. Zakładam NOWEGO BLOGA. Może jeszcze nie teraz, ale za jakiś tydzień, może dwa. Potrzebuję czasu na wymyślenie fabuły, obróbkę graficzną itd. Ale wiem, że One Direction nie będzie w nim istniało. Oczywiście, chłopaki będą brali w nim udział i będą przyjaciółmi (chyba!), ale sławni to oni nie będą. No i główny bohater to będzie oczywiście NIALL. :3 Zastanawiam się, czy ma się to dziać w Polsce, czy w Anglii albo Irlandii... Może Wy zadecydujcie? ;) Podsyłajcie mi pomysły i Wasze oczekiwania w związku z nowym opowiadaniem. :)
A teraz Was żegnam :* Postaram się jak najszybciej dodać epilog i napisać go straaaaasznie długiego. :)
Forever Yours ♥
PS. Zapomniałam dodać xd Jak myślicie, czy Yola odpowie "TAK"? ;) Sama jeszcze nie wiem, ostateczna decyzja należy do Was. :) KOCHAM WAS! :* ♥
sobota, 28 grudnia 2013
poniedziałek, 16 grudnia 2013
Rozdział 77 ♥
~Perspektywa Niall'a~
Siedzieliśmy z chłopakami w salonie. Oglądaliśmy jakiś program. To znaczy chłopaki oglądali. Ja nawet nie wiedziałem, o czym on jest. Nie potrafiłem się skupić na niczym. Moją głowę ciągle zaprzątały myśli o Yoli. Nasze rozstanie to najgorsze przez co można przejść. Nienawidzę siebie za to. Ale musiałem to zrobić. Nie było innego wyjścia. Przeze mnie Yoli działa się krzywda. Ta cała akcja z dziewczynami to moja wina. Gdybyśmy nie byli razem do niczego by nie doszło. Nie znałaby mnie i nie musiała znosić tego wszystkiego. Ale los chciał inaczej. Nie wiedziałem, czy dobrze zrobiłem zaczynając z nią związek. Mogłem od razu pomyśleć o tym, że narażam ją na niebezpieczeństwo. Ale tak bardzo chciałem z nią być. Tak bardzo ją kochałem... Nadal kocham. I pewnie nigdy nie przestanę. Nie potrafię bez niej żyć. Jest dla mnie wszystkim. Ale jej bezpieczeństwo jest dla mnie teraz najważniejsze. Wszyscy mi mówią, że postąpiłem jak idiota. Może mają rację. Żaden normalny człowiek nie zostawi kogoś, kogo kocha nad życie. Ale ja się tak o nią boję. Nie chcę, żeby przeze mnie cierpiała. Gdy zobaczyłem ją wtedy na chodniku, myślałem że umrę. Cała pobita, zalana krwią.... Nie potrafię zapomnieć tego widoku. To było straszne. A później jeszcze ten brak przytomności, wszystkie obrażenia... To było dla mnie zbyt wiele... Tak, to prawda, spanikowałem. Zrobiłem to zbyt pochopnie. Powinienem przy niej być i ją wspierać, a ja po prostu ją zostawiłem. Ona mi nigdy tego nie wybaczy. Postąpiłem źle i teraz muszę ponieść tego konsekwencje.
W mediach jest głośno o naszym rozstaniu. Wszyscy myślą, że to się stało przez Yolę. Ale to moja wina. Ja ją zostawiłem z mojej głupoty, a nie z jej powodu. Wszyscy uważają, że to ona jest ta zła. Gdyby tylko znali prawdę... Już tyle razy chciałem im to wytłumaczyć, ale nie miałem odwagi. Jestem zwykłym tchórzem. Nie potrafię przyznać się do błędów. Wiem, że tym samym Yola cierpi jeszcze bardziej. Ale nie mogę się przyznać. Menedżer by mnie zabił. Kazał mi się uśmiechać i zachowywać normalnie. Nie wie jak mi z tym ciężko. I jeszcze ten numer z przyjaciółką... Muszę udawać przyjaciela pewnej dziewczyny, żeby ludzie myśleli, że ona pociesza mnie po rozstaniu. Czasami mam już dość tego życia gwiazdy. Robię to co kocham, ale ta cała popularność i brak prywatności działają mi na nerwy. Mógłbym spotykać się normalnie z przyjaciółmi i spędzać z nimi normalnie czas. A teraz zawsze towarzyszą mi reporterzy. Mam ich serdecznie dosyć! Ale gdybym nie był sławny, nigdy nie spotkałbym się z Yolą. Ciągle nie mogę darować sobie myśli, że była ze mną mimo tylu moich błędów. Tak wiele razy ją skrzywdziłem, a ona ciągle trwała przy mnie, wpierała mnie w trudnych chwilach. Była moją siłą, moja opoką. A teraz nie mam jej. I to przez moje szczeniackie zachowanie. Nie wybaczę sobie tego nigdy. Ona tez mi tego nie wybaczy.
Nasze oglądanie telewizji przerwał telefon Louis'a. Wstał, wziął go z półki i odebrał.
-Halo? Yola? - To ona. Ona do niego zadzwoniła. Moje serce zaczęło bić szybciej. Tak bardzo chciałbym ją zobaczyć. Ostatni raz widziałem ją wtedy przed hotelem. Płakała. Płakała w ramionach Louis'a. Tak bardzo chciałem ją wtedy przytulić, pocałować. Wiedziałem, że ona nie będzie chciała mnie znać. Nie podszedłem. Odwróciłem się, żeby nie musiała na mnie patrzeć. To było trudne. I już więcej jej nie widziałem. Tylko na zdjęciach. Każdego wieczora oglądałem nasze wspólne zdjęcia. Byliśmy tacy szczęśliwi. A teraz cierpimy. I to przeze mnie. Jestem idiotą. Louis wyszedł do kuchni. Nie chciał rozmawiać przy nas. Nie było go dłuższy czas. Byłem ciekawy co się działo. Miałem nadzieję, że nic złego. Nagle wpadł do salonu.
-Coś ty idioto narobił?! - krzyknął na mnie.
-O co chodzi? - zdziwiłem się.
-Czy ty wiesz co Yola chce zrobić?! Nawet mi to przez gardło nie przejdzie. Jedź do parku i ją ratuj, bo nie wiem co ona może zrobić! - o nie. Nie, nie, nie, nie! Ona nie może, błagam. Spojrzałem na chłopaków. Wszyscy byli w szoku. Nie powiedziałem nic tylko wybiegłem. Biegłem jak najszybciej do parku. Dziękowałem Bogu, że jest on tak blisko. Dotarłem tam już po chwili. Biegłem przez wąskie alejki. Nigdzie jej nie było... Yola, błagam, nie rób nic głupiego! Szukałem jej, ale nigdzie nie mogłem jej znaleźć. W końcu do głowy przyszło mi pewne miejsce. Nasze miejsce. Pobiegłem tam jak najszybciej. Dotarłem na miejsce i wtedy ją zobaczyłem. Mój Boże... Yola...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Siemanko! :* Dodaję rozdział po przerwie. Znowu smutny, ale cóż. Odzwierciedla mój humor... Tracę nadzieję na miłość, bez kitu.
I teraz NAJWAŻNIEJSZA sprawa. Mianowicie to już KONIEC tego bloga. Nie widzę sensu dalszego kontynuowania tego opowiadania. Napiszę pewnie jeszcze 2-3 rozdziały i to będzie na tyle. Nikt tego nie czyta, nie komentuje, a ja wysilać się nie będę. Przykro mi, ale szkoda mi moich sił na to wszystko.
Nie wiem, kiedy będzie następny. Mam nadzieję, że wyrobię się do końca roku.
Do zobaczenia!
Forever Yours. ♥
Siedzieliśmy z chłopakami w salonie. Oglądaliśmy jakiś program. To znaczy chłopaki oglądali. Ja nawet nie wiedziałem, o czym on jest. Nie potrafiłem się skupić na niczym. Moją głowę ciągle zaprzątały myśli o Yoli. Nasze rozstanie to najgorsze przez co można przejść. Nienawidzę siebie za to. Ale musiałem to zrobić. Nie było innego wyjścia. Przeze mnie Yoli działa się krzywda. Ta cała akcja z dziewczynami to moja wina. Gdybyśmy nie byli razem do niczego by nie doszło. Nie znałaby mnie i nie musiała znosić tego wszystkiego. Ale los chciał inaczej. Nie wiedziałem, czy dobrze zrobiłem zaczynając z nią związek. Mogłem od razu pomyśleć o tym, że narażam ją na niebezpieczeństwo. Ale tak bardzo chciałem z nią być. Tak bardzo ją kochałem... Nadal kocham. I pewnie nigdy nie przestanę. Nie potrafię bez niej żyć. Jest dla mnie wszystkim. Ale jej bezpieczeństwo jest dla mnie teraz najważniejsze. Wszyscy mi mówią, że postąpiłem jak idiota. Może mają rację. Żaden normalny człowiek nie zostawi kogoś, kogo kocha nad życie. Ale ja się tak o nią boję. Nie chcę, żeby przeze mnie cierpiała. Gdy zobaczyłem ją wtedy na chodniku, myślałem że umrę. Cała pobita, zalana krwią.... Nie potrafię zapomnieć tego widoku. To było straszne. A później jeszcze ten brak przytomności, wszystkie obrażenia... To było dla mnie zbyt wiele... Tak, to prawda, spanikowałem. Zrobiłem to zbyt pochopnie. Powinienem przy niej być i ją wspierać, a ja po prostu ją zostawiłem. Ona mi nigdy tego nie wybaczy. Postąpiłem źle i teraz muszę ponieść tego konsekwencje.
W mediach jest głośno o naszym rozstaniu. Wszyscy myślą, że to się stało przez Yolę. Ale to moja wina. Ja ją zostawiłem z mojej głupoty, a nie z jej powodu. Wszyscy uważają, że to ona jest ta zła. Gdyby tylko znali prawdę... Już tyle razy chciałem im to wytłumaczyć, ale nie miałem odwagi. Jestem zwykłym tchórzem. Nie potrafię przyznać się do błędów. Wiem, że tym samym Yola cierpi jeszcze bardziej. Ale nie mogę się przyznać. Menedżer by mnie zabił. Kazał mi się uśmiechać i zachowywać normalnie. Nie wie jak mi z tym ciężko. I jeszcze ten numer z przyjaciółką... Muszę udawać przyjaciela pewnej dziewczyny, żeby ludzie myśleli, że ona pociesza mnie po rozstaniu. Czasami mam już dość tego życia gwiazdy. Robię to co kocham, ale ta cała popularność i brak prywatności działają mi na nerwy. Mógłbym spotykać się normalnie z przyjaciółmi i spędzać z nimi normalnie czas. A teraz zawsze towarzyszą mi reporterzy. Mam ich serdecznie dosyć! Ale gdybym nie był sławny, nigdy nie spotkałbym się z Yolą. Ciągle nie mogę darować sobie myśli, że była ze mną mimo tylu moich błędów. Tak wiele razy ją skrzywdziłem, a ona ciągle trwała przy mnie, wpierała mnie w trudnych chwilach. Była moją siłą, moja opoką. A teraz nie mam jej. I to przez moje szczeniackie zachowanie. Nie wybaczę sobie tego nigdy. Ona tez mi tego nie wybaczy.
Nasze oglądanie telewizji przerwał telefon Louis'a. Wstał, wziął go z półki i odebrał.
-Halo? Yola? - To ona. Ona do niego zadzwoniła. Moje serce zaczęło bić szybciej. Tak bardzo chciałbym ją zobaczyć. Ostatni raz widziałem ją wtedy przed hotelem. Płakała. Płakała w ramionach Louis'a. Tak bardzo chciałem ją wtedy przytulić, pocałować. Wiedziałem, że ona nie będzie chciała mnie znać. Nie podszedłem. Odwróciłem się, żeby nie musiała na mnie patrzeć. To było trudne. I już więcej jej nie widziałem. Tylko na zdjęciach. Każdego wieczora oglądałem nasze wspólne zdjęcia. Byliśmy tacy szczęśliwi. A teraz cierpimy. I to przeze mnie. Jestem idiotą. Louis wyszedł do kuchni. Nie chciał rozmawiać przy nas. Nie było go dłuższy czas. Byłem ciekawy co się działo. Miałem nadzieję, że nic złego. Nagle wpadł do salonu.
-Coś ty idioto narobił?! - krzyknął na mnie.
-O co chodzi? - zdziwiłem się.
-Czy ty wiesz co Yola chce zrobić?! Nawet mi to przez gardło nie przejdzie. Jedź do parku i ją ratuj, bo nie wiem co ona może zrobić! - o nie. Nie, nie, nie, nie! Ona nie może, błagam. Spojrzałem na chłopaków. Wszyscy byli w szoku. Nie powiedziałem nic tylko wybiegłem. Biegłem jak najszybciej do parku. Dziękowałem Bogu, że jest on tak blisko. Dotarłem tam już po chwili. Biegłem przez wąskie alejki. Nigdzie jej nie było... Yola, błagam, nie rób nic głupiego! Szukałem jej, ale nigdzie nie mogłem jej znaleźć. W końcu do głowy przyszło mi pewne miejsce. Nasze miejsce. Pobiegłem tam jak najszybciej. Dotarłem na miejsce i wtedy ją zobaczyłem. Mój Boże... Yola...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Siemanko! :* Dodaję rozdział po przerwie. Znowu smutny, ale cóż. Odzwierciedla mój humor... Tracę nadzieję na miłość, bez kitu.
I teraz NAJWAŻNIEJSZA sprawa. Mianowicie to już KONIEC tego bloga. Nie widzę sensu dalszego kontynuowania tego opowiadania. Napiszę pewnie jeszcze 2-3 rozdziały i to będzie na tyle. Nikt tego nie czyta, nie komentuje, a ja wysilać się nie będę. Przykro mi, ale szkoda mi moich sił na to wszystko.
Nie wiem, kiedy będzie następny. Mam nadzieję, że wyrobię się do końca roku.
Do zobaczenia!
Forever Yours. ♥
poniedziałek, 2 grudnia 2013
Rozdział 76 ♥
Najgorszy moment w życiu. Po tak długiej przerwie wracam do szkoły. Szłam szkolnym korytarzem z Rose. Twarze wszystkich zwrócone były w moją stronę. No tak, nie ma lepszej sensacji od powrotu do szkoły byłej Niall'a Horana. Żal mi tych ludzi. Wszyscy myślą, że się pokłóciliśmy i rozstaliśmy się. Nikt nie zna prawdy. Oprócz moich bliskich. Nikt nie wie, jak bardzo cierpię. Wszyscy uważają, że to ja jestem wszystkiemu winna. W tej chwili zastanawiałam się, po co mi to wszystko było. Przecież to było logiczne, że związek z kimś znanym nie będzie normalny. A ja się łudziłam. Ciągle żyłam w nadziei, że będziemy w zwykłym związku. A jednak nie. I po naszym rozstaniu cała wina spadła na mnie. Powoli oswoiłam się z myślą, że już nigdy nie będziemy z Niallem razem. Lecz ciągle nie potrafiłam przestać go kochać. Starałam się jak mogłam. Nie mogłam. Cały czas darzyłam go uczuciem silniejszym ode mnie. I niestety nie potrafiłam go powstrzymać.
Pierwsza lekcja. Weszłam do sali. Siadłam na ostatnią ławkę. Idąc obok innych czułam się nieswojo. Wszyscy szeptali, spoglądali na mnie spod oka. Próbowałam to ignorować. Otworzyłam książkę i wyłączyłam się z lekcji. Nie słuchałam nauczyciela, póki ten nie powiedział mojego imienia.
-Yola, odpowiesz na moje pytanie? - spytał podirytowany mężczyzna.
-Yy... Przepraszam, zamyśliłam się. - odpowiedziałam.
-No tak. Rzucił ją chłopak, który jest gwiazdą, i teraz myśli, że wszystko jej wolno. Co on w Tobie widział? Myślałaś, że on cię serio kocha? Jesteś taka naiwna, zdziro. Robił to tylko, żeby rozgłośnić to całe 1D. A ty, suko, w to uwierzyłaś. Żal mi cię. - powiedziała jedna z dziewczyn w klasie. W moich oczach zebrały się łzy. Nie chciałam dłużej tego słuchać. Zabrałam szybko swoje rzeczy i wybiegłam z sali. Olałam głos nauczyciela i opuściłam budynek szkoły. Biegłam przed siebie do parku. Do parku, w którym wszystko się zaczęło. Do parku, w którym Niall mnie uratował. Do parku, w którym mieliśmy tyle wspomnień. Dotarłam tam po kilku minutach. Usiadłam na jednej z ławek. Na tej ławce Niall pocieszał mnie po tej akcji z gwałcicielem. Tyle wspomnień, ktore teraz tak bolą. Łzy nie przestawały płynąć z moich oczu. To ciągle boli. Nie wiem, czy kiedykolwiek przestanie. Ciągle go widzę, ciągle o nim słyszę. Gdy oglądam telewizję cały czas o nich mówią. Co chwila jakieś wywiady, programy, koncerty. A najgorzej bolą plotki o naszym rozstaniu. Wszystko idzie na mnie. Cała wina jest składana na mnie. A Niall temu nie zaprzecza. Nic nie komentuje, dając mediom większe pole do popisu. Mogą pisać, co chcą. I nie ponoszą przez to nic. Najbardziej nie mogę słuchać o Niall'u i jego "przyjaciółce". Widzieć ich razem, to jak wbijanie sztyletu w moje serce. Niall jest taki radosny, taki szczęśliwy. Czy ze mną też taki był? Nie mieliśmy dużo wspólnych zdjęć. Wracają wspomnienia z robienia zdjęć do mojego naszyjnika. Ciągle mam go na szyi. Nie potrafię go zdjąć. Przypomina mi go. Może przez to nie potrafię zapomnieć. Postanowiłam się go pozbyć. Nie chce dłużej cierpieć. Wstałam z ławki i poszłam na miejsce, gdzie zabrał mnie po moim pobycie w szpitalu. Wtedy się o mnie troszczył. Czemu teraz tak nie mógł? Może byłam dla niego za dużym problemem. Wiem, czasami jestem ciężka do zniesienia, ale czy w związku nie chodzi o miłość. Kochałam go. Ciągle go kocham. I wydawało mi się, że on kocha mnie. Właśnie, wydawało mi się. Teraz już nie wiem, w co mam wierzyć.
Stanęłam nad brzegiem stawu. Wtedy było tutaj tak pięknie. Zachód słońca, piękna pogoda, niespodzianka, piknik i Niall. Tak, to on sprawił, że było tu tak wspaniale. I jego wyznanie. Myślałam, że mówi prawdę. Ale okazało się, że to wszystko kłamstwo. To całe jego wyznanie było niczym. Zwykłymi słowami, ktore nie miały dla niego znaczenia. Ale dla mnie miały. I to duże. Wierzyłam we wszystko, co mówił, ufałam mu bezgranicznie. Teraz stwierdzam, że dziewczyna w klasie miała rację. Jestem naiwną suką. Tak bardzo dałam się oszukać. Jestem taka głupia.
Odpiełam naszyjnik. Otworzyłam go. Nasze wspólne zdjęcie. Byłam przy nim taka szczęśliwa. Ale to wszystko minęło. Zamknęłam go z powrotem. Ścisnęłam go z dłoni i pocałowałam.
-Kocham Cię. - powiedziałam płacząc. Spojrzałam ostatni raz na prezent od niego. Łza skapnęła na biżuterię. I rzuciłam go do wody. Nie chciałam dłużej o tym myśleć. Po prostu. Rzuciłam. To koniec. To było szybkie, tak jak nasze rozstanie.
I znowu płakałam. Uklękłam na ziemi. Nie potrafiłam powstrzymać łez. To było silniejsze ode mnie. Nie. Nie dam rady. Nie będę mogła bez niego żyć. Za mocno go kocham. Za mocno się do niego przywiązałam. Nie chcę o nim zapomnieć. Nie potrafię.
Chciałam coś zrobić. Zabić się. Już raz mi to nie wyszło. Ale teraz była szansa. Lecz najpierw chciałam z kimś porozmawiać. Wybrałam numer i zadzwoniłam. Po kilku sygnałach odezwał się męski głos.
-Halo? Yola?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Elo! :* Także tego, z kolejnym rozdziałem mogą być małe problemy, bo miałam go już napisanego, ale mam powalony telefon i mi się wszystko usunęło, a jakoś ostatnio nie mam znowu weny. Postaram się go dodać w przeciągu 2 tygodni. Bądźcie cierpliwi! :)
Kocham Was! :*
Forever Yours ♥
Pierwsza lekcja. Weszłam do sali. Siadłam na ostatnią ławkę. Idąc obok innych czułam się nieswojo. Wszyscy szeptali, spoglądali na mnie spod oka. Próbowałam to ignorować. Otworzyłam książkę i wyłączyłam się z lekcji. Nie słuchałam nauczyciela, póki ten nie powiedział mojego imienia.
-Yola, odpowiesz na moje pytanie? - spytał podirytowany mężczyzna.
-Yy... Przepraszam, zamyśliłam się. - odpowiedziałam.
-No tak. Rzucił ją chłopak, który jest gwiazdą, i teraz myśli, że wszystko jej wolno. Co on w Tobie widział? Myślałaś, że on cię serio kocha? Jesteś taka naiwna, zdziro. Robił to tylko, żeby rozgłośnić to całe 1D. A ty, suko, w to uwierzyłaś. Żal mi cię. - powiedziała jedna z dziewczyn w klasie. W moich oczach zebrały się łzy. Nie chciałam dłużej tego słuchać. Zabrałam szybko swoje rzeczy i wybiegłam z sali. Olałam głos nauczyciela i opuściłam budynek szkoły. Biegłam przed siebie do parku. Do parku, w którym wszystko się zaczęło. Do parku, w którym Niall mnie uratował. Do parku, w którym mieliśmy tyle wspomnień. Dotarłam tam po kilku minutach. Usiadłam na jednej z ławek. Na tej ławce Niall pocieszał mnie po tej akcji z gwałcicielem. Tyle wspomnień, ktore teraz tak bolą. Łzy nie przestawały płynąć z moich oczu. To ciągle boli. Nie wiem, czy kiedykolwiek przestanie. Ciągle go widzę, ciągle o nim słyszę. Gdy oglądam telewizję cały czas o nich mówią. Co chwila jakieś wywiady, programy, koncerty. A najgorzej bolą plotki o naszym rozstaniu. Wszystko idzie na mnie. Cała wina jest składana na mnie. A Niall temu nie zaprzecza. Nic nie komentuje, dając mediom większe pole do popisu. Mogą pisać, co chcą. I nie ponoszą przez to nic. Najbardziej nie mogę słuchać o Niall'u i jego "przyjaciółce". Widzieć ich razem, to jak wbijanie sztyletu w moje serce. Niall jest taki radosny, taki szczęśliwy. Czy ze mną też taki był? Nie mieliśmy dużo wspólnych zdjęć. Wracają wspomnienia z robienia zdjęć do mojego naszyjnika. Ciągle mam go na szyi. Nie potrafię go zdjąć. Przypomina mi go. Może przez to nie potrafię zapomnieć. Postanowiłam się go pozbyć. Nie chce dłużej cierpieć. Wstałam z ławki i poszłam na miejsce, gdzie zabrał mnie po moim pobycie w szpitalu. Wtedy się o mnie troszczył. Czemu teraz tak nie mógł? Może byłam dla niego za dużym problemem. Wiem, czasami jestem ciężka do zniesienia, ale czy w związku nie chodzi o miłość. Kochałam go. Ciągle go kocham. I wydawało mi się, że on kocha mnie. Właśnie, wydawało mi się. Teraz już nie wiem, w co mam wierzyć.
Stanęłam nad brzegiem stawu. Wtedy było tutaj tak pięknie. Zachód słońca, piękna pogoda, niespodzianka, piknik i Niall. Tak, to on sprawił, że było tu tak wspaniale. I jego wyznanie. Myślałam, że mówi prawdę. Ale okazało się, że to wszystko kłamstwo. To całe jego wyznanie było niczym. Zwykłymi słowami, ktore nie miały dla niego znaczenia. Ale dla mnie miały. I to duże. Wierzyłam we wszystko, co mówił, ufałam mu bezgranicznie. Teraz stwierdzam, że dziewczyna w klasie miała rację. Jestem naiwną suką. Tak bardzo dałam się oszukać. Jestem taka głupia.
Odpiełam naszyjnik. Otworzyłam go. Nasze wspólne zdjęcie. Byłam przy nim taka szczęśliwa. Ale to wszystko minęło. Zamknęłam go z powrotem. Ścisnęłam go z dłoni i pocałowałam.
-Kocham Cię. - powiedziałam płacząc. Spojrzałam ostatni raz na prezent od niego. Łza skapnęła na biżuterię. I rzuciłam go do wody. Nie chciałam dłużej o tym myśleć. Po prostu. Rzuciłam. To koniec. To było szybkie, tak jak nasze rozstanie.
I znowu płakałam. Uklękłam na ziemi. Nie potrafiłam powstrzymać łez. To było silniejsze ode mnie. Nie. Nie dam rady. Nie będę mogła bez niego żyć. Za mocno go kocham. Za mocno się do niego przywiązałam. Nie chcę o nim zapomnieć. Nie potrafię.
Chciałam coś zrobić. Zabić się. Już raz mi to nie wyszło. Ale teraz była szansa. Lecz najpierw chciałam z kimś porozmawiać. Wybrałam numer i zadzwoniłam. Po kilku sygnałach odezwał się męski głos.
-Halo? Yola?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Elo! :* Także tego, z kolejnym rozdziałem mogą być małe problemy, bo miałam go już napisanego, ale mam powalony telefon i mi się wszystko usunęło, a jakoś ostatnio nie mam znowu weny. Postaram się go dodać w przeciągu 2 tygodni. Bądźcie cierpliwi! :)
Kocham Was! :*
Forever Yours ♥
Subskrybuj:
Posty (Atom)