Nowy blog ♥

To znowu ja. ;) Dzisiaj Wam spokoju normalnie nie daję xd Ale nie mogłam się powstrzymać, bo właśnie skończyłam projektować bloga i napisałam już nawet pierwszy rozdział. :D Mam nadzieję, że tu zajrzycie. Link: <klik>
Jeszcze raz Wam za wszystko dziękuję. Mam nadzieję, że wrażenia po epilogu są. :P
Kocham! :*
Forever Yours ♥

Epilog ♥

Hej, to znowu ja, Yola. Boże, nie pamiętam, kiedy Wam co ostatnio opowiadałam. Minęło już tyle lat... Skończyłam na szokujących mnie zaręczynach Niall'a. Moment to on wybrał po prostu idealny. Po zerwaniu, przez które nie odzywalimy się do siebie przez wieki, to on przyjechał w najgorszym dla mnie momencie. Ciągle, go kochałam, ale bałam się odrzucenia.

-Niall, co ty wyprawiasz? - spytałam zszokowana jego pytaniem.

-Pytam się ciebie, czy zostaniesz moją żoną. - powiedział spokojnie, jakby to była normalna rzecz w jego życiu.

-Co? Jak to? Czy ty się w ogóle słyszysz? Jak możesz mówić to tak spokojnie? Przecież, przecież to... Ja nie mogę w to uwierzyć... To chyba jaki sen... - mówiłam nie dowierzając, co się włanie stało.

-To żaden sen. To się dzieje naprawdę. Yola, kocham Cię i jestem pewien, że nikogo nie pokocham tak bardzo jak ciebie. Mam nadzieję, że ty też mnie kochasz. Proszę Cie, zgód się! Nie potrafię żyć bez Ciebie...

-Ale Niall... To w ogóle nie ma sensu. Jeszcze jaki czas temu ze mną zerwałeś, nie chciałeś ze mną być, a teraz, gdy media ciągle piszą o twojej nowej "dziewczynie", ty przychodzisz do mnie i jakby nigdy nic oświadczasz mi się?! - to się nie mieciło w mojej głowie. To był tylko jakiś szczeniacki wybryk.

-Po pierwsze, zerwałem tylko dlatego, bo martwiłem się o twoje bezpieczeństwo. Związek z gwiazdą zawsze niesie ze sobą ryzyko, o którym dowiedziałaś się na własnej skórze. Nie chciałem, żebyś znowu cierpiała. Po drugie, nie ma żadnej nowej dziewczyny. Modest kazał mi trochę poudawać i nic więcej. Wynajęli jakąś aktorkę, nawet nie wiem skąd ona jest, i co jaki czas musimy wychodzić razem na miasto, że niby ona mnie pociesza po naszym zerwaniu. To chodzi tylko o nagłośnienie tej całej sprawy i żeby pisali o nas w mediach. A po trzecie, wiem, że wybrałem najgorszy moment jaki mógłbym wybrać. Ale ja nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie. Te ostatnie miesiące były najgorszym czasem w moim życiu. I bardzo żałuję tego co się stało. Kocham Cię z całego serca. Błagam, zgódź się. - widziałam prośbę w jego oczach, ale nie wiedziałam co mam mu odpowiedzieć. Jeszcze przed chwilą byłam gotowa się zabić z jego powodu, a teraz? Nie, ja muszę to na spokojnie przemyśleć.

-Ale... Jak ty to sobie wyobrażasz? Oświadczasz mi się i zostajemy szczęśliwym małżeństwem? Przecież to jakiś szalony pomysł...

-Nie mówię od razu o małżeństwie. Owszem chcę wziąć z tobą ślub, ale nie musimy robić tego od razu. Możemy poczekać.

-Niall... Muszę już iść. - powiedziałam niepewnie.

-Dobrze, odprowadzę cię. - odrzekł lekko zrezygnowany. Chyba odebrał to jako "nie". Ale ja jeszcze nic nie odpowiedziałam. Wstaliśmy z miejsca i ruszyliśmy w stronę naszego domu. Oczywiście na moją niekorzyść spotkało nas kilku paparazzich. Niall szybko zareagował, zakładając na mnie swoją bluzę z kapturem i chowając mnie za swoim ciałem. Był wtedy tak blisko, otulił mnie swoimi silnymi ramionami. Czułam się wtedy bezpiecznie. Tak, tego mi najbardziej brakowało. Świadomości, że przy nim jestem bezpieczna. To w nim zawsze miałam swoje oparcie i teraz znowu zaczęłam je odczuwać. Po kilku minutach dano nam spokój i mogliśmy sami iść dalej. Szliśmy w ciszy. Niall nie zdjął ze mnie swojej bluzy, ale odsunął się ode mnie. I wtedy coś poczułam. Poczułam, że tylko w jego objęciach jestem szczęśliwa. Chciałam odgonić tą myśl od siebie, ale ona nie ustępowała. Nie chciałam mu tego mówić. Po jakimś czasie doszliśmy pod mój dom. Stanęłam naprzeciwko Nialla. Zdjęłam jego bluzę.

-To twoje. - powiedziałam, a chłopak zabrał ode mnie swój ciuch. 

-Yola... Jaka jest twoja odpowiedź? - spytał z nadzieją w głosie. 

-Ja... Ja muszę to przemyśleć. Daj mi się zastanowić. Potrzebuję czasu na to wszystko. - odpowiedziałam i zaczęłam iść w stronę domu. Nagle usłyszałam jak Niall krzyczy moje imię i łapie mnie za rękę, odwracając w swoją stronę. Wziął moją twarz w swoje dłonie i zaczął mnie całować. Chciałam go odepchnąć, ale coś mnie do niego ciągnęło. Nie potrafiłam oderwać się od jego ust. Tak bardzo mi tego brakowało. Wiedziałam, że tylko jego usta pasują do moich idealnie. Ten pocałunek nie był zwykłym pocałunkiem. Był czymś więcej. Prośbą, wyznaniem, podziękowaniem. Nie wiem... Ale wiem, że był idealny w każdym detalu. Po chwili, która była dla mnie stanowczo za krótka, oderwaliśmy się od siebie. Niall oparł swoje czoło o moje.

-Kocham Cię i tak bardzo za tobą tęsknię. - wyszeptał. Chciałam mu powiedzieć prosto z mostu, że ja też tak mocno go kocham i tęsknię za nim cholernie, ale się powstrzymałam. Po prostu patrzyłam się w te jego niebieskie oczy, które były dla mnie wszystkim.

-Dobranoc, Niall. - powiedziałam i poszłam do domu. Zanim weszłam, odwróciłam się jeszcze. Spojrzałam na Nialla. Ciągle stał na chodniku. Uśmiechnęłam się lekko i weszłam do środka. Przez okno w drzwiach zauważyłam, że Niall też lekko się uśmiechnął i poszedł w stronę swojego domu. Ja skierowałam się do pokoju. Leżałam na łóżku, gapiąc się w sufit. Po jakiś 2 godzinach wzięłam laptopa i weszłam na Twittera. Okazało się, że blondyn dodał tweeta. "Tak mi tego brakowało. To tylko chwila, ale jaka idealna!" domyśliłam się, że chodzi o nasz pocałunek. Skoro on coś napisał, ja też postanowiłam coś dodać. "Tak czy nie?" napisałam i odłożyłam laptopa. Postanowiłam pójść spać. 

Minęło kilka dni od pytania Nialla. Rozmawiałam z Rose, moimi rodzicami, bratem. I w końcu znałam odpowiedź. Postanowiłam powiedzieć o niej blondynowi. Napisałam do niego sms-a. "Możemy się dziś spotkać?" Po chwili dostałam odpowiedź. "OK. W parku o 17?". Odpisałam szybko. "Dobrze. Przy dużej fontannie. Do zobaczenia." Była już 16 więc zaczynałam się szykować. Założyłam swoją starą sukienkę w groszki. Było ciepło, a stwierdziłam, że ona będzie dobra. Zarzuciłam jeszcze sweterek, na buty założyłam baleriny i byłam gotowa do wyjścia. Posiedziałam jeszcze chwilę w kuchni z Tomkiem. Upewnił mnie w moich przekonaniach i gdy na zegarku zauważyłam godzinę 16.45, wyszłam z domu. Po południe było niesamowicie piękne. Słońce powoli zbliżało się ku horyzontowi, a ciepły wiatr nadawał tylko nastroju. Byłam już w parku, gdy zauważyłam, że Niall stoi przy fontannie. Był odwrócony do mnie tyłem. Gdy byłam coraz bliżej niego, usłyszał moje kroki i odwrócił się do mnie. Zauważyłam, że jest lekko zestresowany.

-Cześć. - przywitał się ze mną.

-Hej. Możemy usiąść? - spytałam. Chłopak pokiwał głową i usiedliśmy na pobliskiej ławce. Zaczęłam nerwowo bawić się palcami. - Słuchaj, Niall. Dużo o nas myślałam przez te kilka dni. Nie było mi łatwo podjąć wybór. To była najtrudniejsza decyzja, od której zależy cała moja przyszłość. Jesteśmy młodzi, bardzo młodzi, a to przyrzeczenie jest naprawdę ważne. I chcę wiedzieć, czy to co mówiłeś wtedy to była prawda, czy tylko przepływ emocji. 

-Prawda. Zdecydowanie. Kocham cię i chcę z tobą być. Nie ważne jest, że jesteśmy młodzi. Liczy się to co czujemy do siebie, a myślę, że to uczucie jest bardzo dojrzałe. Wiem, że jesteś tą jedyną, z którą chcę spędzić całe swoje życie. - powiedział patrząc głęboko w moje oczy. Zabrakło mi tchu. "Dalej, Yola, powiedz to. Bądź silna!" powtarzałam sobie w myślach. Wzięłam głęboki oddech. Niall czuł moje zdenerwowanie i wziął moją dłoń. Trzymał ją, dodając mi otuchy.

-Dobrze, w takim razie powiem ci moją decyzję. Niestety, nie będzie ona dla ciebie dobra... - powiedziałam i na chwilę się zatrzymałam. Widziałam, jak w jego niebieskich oczach rośnie niedowierzanie. - Przykro mi, ale będziesz musiał spędzić ze mną resztę swojego życia. - dodałam po chwili. Niall'owi opadła szczęka ze zdziwienia. Po chwili był już w siódmym niebie. Wziął mnie w swoje ramiona, podniósł i zaczął okręcać w kółko. Po tym zatonęliśmy w namiętnym pocałunku. Miałam nadzieję, że jest to dobra decyzja.

Nie myliłam się. Powiedzenie "TAK" było moim najlepszym wyborem. Na początku miałam wielkie obawy. Bałam się znowu mu zaufać. Po tak długiej rozłące ciężko jest, by wszystko było pięknie jak kiedyś. Ale widziałam starania Niall'a. Robił wszystko, żeby było nam ze sobą dobrze. Po kilku dniach, oświadczył mi się formalnie. Kupił mi piękny pierścionek. Na początku nie chciałam go przyjąć, bo był o wiele za drogi. Ale jak mój blondyn się uprze, to nie ma innej opcji. Powiadomiliśmy o naszych zaręczynach chłopaków no i naszych rodziców. To znaczy moi już o nich wiedzieli, ale ogłosiliśmy im to oficjalnie. Byli zadowoleni, że w końcu jestem szczęśliwa. Później nadeszła pora na rodziców Niall'a. Bałam się reakcji jego mamy. Nie miała o mnie najlepszej opinii. Ku mojemu zdziwieniu, cieszyła się razem z nami. Okazało się, że zrozumiała naszą prawdziwą miłość, po tym jak Niall cierpiał po naszym rozstaniu. Później poinformowaliśmy resztę rodziny, znajomych i na końcu media. Chodziły plotki, że jestem w ciąży i dlatego do siebie wróciliśmy. Ale gdy po kilku miesiącach od zaręczyn, paparazzi nie zauważyli mojego "ciążowego" brzucha, zrezygnowali z pisania o tym. Byłam naprawdę szczęśliwa. Z moim narzeczonym układało mi się znakomicie. Jeszcze nigdy nie byłam taka szczęśliwa. Po 2 latach od naszych zaręczyn nadszedł czas na ślub. Miałam wtedy 20 lat. Niektórzy mówili, że to za wcześnie. Ale ja nie widziałam z Niall'em powodu by czekać dłużej. Ślub miał się odbyć po miesiącu od trasy chłopaków. Tak w ogóle to ich kariera nabierała tempa. Byli genialnym zespołem znanym na całym świecie! Ale wracając do dnia naszego ślubu... 

-Boże, jeszcze nigdy się tak nie stresowałam! Tato, błagam, powiedz, że wszystko będzie dobrze. - kurczowo trzymałam się dłoni mojego taty.

-Córeczko, nie martw się. Wszystko będzie dobrze. Jestem przy tobie. Za chwilę weźmiesz ślub z mężczyznom, którego kochasz nad życie. Nie bój się. – tata posłał mi motywujący uśmiech. Staliśmy przed kościołem. Już za chwilę mój ojciec miał mnie zaprowadzić do ołtarza. Ślub postanowiliśmy wziąć w Polsce. Chciałam, aby odbył się tam, gdzie ślub moich rodziców. Był to mały kościół, bardzo skromny, ale czułam, że to tu chcę przed Bogiem wymówić słowa przysięgi małżeńskiej. Po kilku minutach już stałam pod drzwiami parafii. Cała byłam roztrzęsiona. Gdy usłyszałam, jak chór zaczyna grać marsza weselnego, ruszyłam z tatą do ołtarza. To był ten dzień, dzień w którym za męża wezmę mojego ukochanego. Na twarzy pojawił mi się szeroki uśmiech, gdy zauważyłam, jak Niall nerwowo mówi coś do swojego brata, a zarazem świadka. Kiedy mnie ujrzał od razu się uśmiechnął. No cóż, sama muszę przyznać, że wyglądam zjawiskowo. Mam piękną, białą, szeroką sukienkę. Pomagała mi ją wybierać Rose i mama. Oczywiście moją świadkową została Rose. 

Gdy byliśmy z tatą już pod samym ołtarzem, przytuliłam tatę najmocniej jak potrafiłam.

-Dziękuję Ci, tatusiu. – powiedziałam, a ten z łzami w oczach oddał mnie w ręce Nialla. Blondyn uśmiechnął się do mnie. „Ślicznie wyglądasz” powiedział szeptem. Z mojej twarzy nie schodził uśmiech. W końcu rozpoczęliśmy ceremonię.

-Ja, Niall James Horan, biorę sobie Ciebie, Jolanto Rain, za żonę i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską, oraz że Cie nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i wszyscy święci. – powtarzał Niall za księdzem. Gdy to mówił, w moich oczach zaczęły pojawiać się łzy. Jego słowa odbijały się echem w mojej głowie. Tak, właśnie teraz, Niall Horan zostaje moim mężem. Po chwili ja przyrzekłam mu to samo. Potem przyszedł czas na obrączki. Wybraliśmy z blondynem zwykłe złote, z wyrytymi w środku naszymi imionami i datą naszego ślubu. Niby normalne, ale dla nas wyjątkowe. Po skończonej uroczystości, wszyscy udaliśmy się do sali weselnej, gdzie odbyło się przyjęcie.

O tak… to dopiero było wesele. Do dziś uwielbiam oglądać nagranie z tego dnia. Wszyscy bawili się świetnie. Pierwszy taniec był taki idealny. Niby zwykły, ale wtedy byłam najszczęśliwszą kobietą na całej ziemi. Po całym dniu i nocy byliśmy z Niall’em padnięci. Mieliśmy wynajęty pokój w sali, w której było wesele. Wszyscy życzyli nam udanej nocy poślubnej, ale tak szczerze… Nie mieliśmy na nic siły. Po prostu zmieniliśmy nasze ciuchy i położyliśmy się do łóżka. Może teraz kilkoro z Was się zawiodło, ale po całym dniu szykowania i całej nocy tańczenia odechciewa się wszystkiego. To była pierwsza noc spędzona z moim mężem. 

Po tygodniu od ślubu wybraliśmy się w podróż poślubną do Hiszpanii. Zawsze chcieliśmy tam lecieć. Pamiętam ten wieczór, przez który wróciliśmy we trójkę.

Leżeliśmy na tej plaży już pewnie od godziny. Wtuleni w siebie oglądaliśmy zachód słońca. Hiszpania jest piękna! To była pierwszy dzień naszej podróży poślubnej. Wynajęliśmy dla siebie mały skrawek piaszczystej ziemi. To znaczy Niall wynajął. Ja byłam temu przeciwna, ale blondyn nie szczędził pieniędzy. No tak, muszę się przyzwyczaić, że wyszłam za bogatą gwiazdę muzyki. Powoli zaczęło się robić coraz ciemniej. Postanowiliśmy wracać do domu. Tak, cały dom nad brzegiem morza był nasz. Po prostu niebo. Udałam się do naszej sypialni, by wziąć jakieś ciuchy na zmianę, gdyż szłam się kąpać. Powiedziałam o tym Horanowi i ruszyłam w stronę łazienki. Po prawie godzinnej kąpieli, wyszłam z łazienki, a moim oczom ukazała się pięknie wystrojona sypialnia. Wszędzie były zapalone świece, a droga do łóżka była wyłożona płatkami róż. Było cudownie! Rzuciłam swoje brudne rzeczy w łazience i skierowałam się w stronę mojego męża, który czekał na mnie przy łóżku. 

-Myślę, że w końcu musimy przeżyć prawdziwą noc poślubną. – wyszeptał, gdy już byłam blisko niego, przegryzając płatek mojego ucha. Przez moje ciało przebiegł miły dreszcz. 

-Skoro musimy. – odpowiedziałam i zaczęłam odpinać jego rozporek…

Ta noc była niezapomniana. Niall, jak zawsze, był ze mną delikatny. Z tych całych emocji, zapomnieliśmy o zabezpieczeniu. Pamiętam moją panikę, jak mi się spóźniał. To było już w Londynie, prawie miesiąc po podróży. Poszłam do apteki po test ciążowy. Wyszedł pozytywny. Powiedziałam o tym mojemu mężowi. Bałam się trochę jego reakcji. „Przecież jest światową gwiazdą, dziecko będzie dla niego kłopotem” myślałam. Jednak Niall się ucieszył. Był tak bardzo szczęśliwy. Wiele razy widziałam jakie ma wspaniałe podejście do Theo, jego bratanka, więc wiedziałam, że będzie z niego dobry ojciec. I tak po ośmiu miesiącach urodziłam naszego pierwszego syna, Barney’a. Jego poród był najgorszym i najlepszym momentem mojego życia.

-Gdzie jest Niall?! – pytałam w kółko mojej mamy, która była jedyną osobą przy moim boku. Leżałam właśnie w sali, czekając na lekarza, który przyjmie mój poród. Tak bardzo chciałam teraz, żeby Niall był przy mnie. Tylko z nim czułam się bezpieczna, a teraz tak bardzo się bałam.

-Nie martw się, zaraz tu będzie. – uspokajała mnie mama.

-Aaaaaa! – krzyczałam z bólu, skurcze były coraz częstsze i coraz bardziej bolesne. Po jakimś czasie do sali wpadł mój mąż.

-Yola, już jestem. Nie martw się, wszystko będzie w porządku. – blondyn złapał mnie za rękę. Po 30 minutach bólu na świat przyszedł mały chłopczyk o niebieskich oczkach. Pielęgniarka podała mi go. Po moim policzku spłynęła łza.

-Witaj, skarbie. To ja, twoja mama. A to obok jest twój tata. Jesteś tak do niego podobny. – zaczęłam mówić do niemowlęcia. Widziałam, że Niall też jest wzruszony tą chwilą.

Po 2 latach od narodzin Barney’a, na świat przyszła nasza córeczka, Christina. Dostała imię po mojej babci, która niestety zmarła miesiąc przed narodzinami jej prawnuczki. I tak była nas już czwórka: ja, Niall, Barney i Chris. 

A teraz? Teraz siedzę w sypialni i mam już 45 lat. Za dwa dni mój syn weźmie ślub z dziewczyną swoich marzeń. Widzę, jaki jest szczęśliwy. Przypominają mi mnie i Niall’a. Christina też ma się dobrze. Też ma już chłopaka. Zarażają swoją miłością wszystkich na około. A my z Niall’em? My jesteśmy szczęśliwym małżeństwem. Mamy dwójkę dzieci, nieduży domek i naszą miłość. Czego chcieć więcej? OK, przyznaję, mieliśmy kilka słabych momentów, ale które małżeństwo jest idealne? Mimo wszystko, jesteśmy szczęśliwi i ciągle darzymy się miłością jak za młodości.

A co u reszty moich przyjaciół? A więc tak… Niestety One Direction skończyło swoją karierę. Jednak wciąż są jednym z najlepszych zespołów na świecie. Osiągnęli chyba wszystko. Chłopaki mają się dobrze. Harry wziął ślub z Rose i mają córkę, Darcy. Louis i Eleanor także są małżeństwem i mają dzieci, Zayn i Perrie także. Liam ożenił się z Danielle i najpóźniej z nas wszystkich zdecydowali się na potomstwo, ale tylko przez karierę Peazer. Teraz mają ich aż trójkę! Mój brat też znalazł swoją połówkę, Marlenę. Jak się okazało jest Polką, a poznali się w Londynie. Też są szczęśliwym małżeństwem. 

Wszyscy ciągle jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. Uwielbiamy się ze sobą spotykać i spędzać ze sobą czas!

Niall wszedł do pokoju.

-Kochanie, chyba na nas czas. Chodź, bo się spóźnimy. – powiedział i znowu zostawił mnie samą w pokoju. Właśnie mieliśmy jechać, żeby spotkać się z naszymi przyjaciółmi…

I tak kończy się ta historia. Miała ona słabe momenty, ale jestem szczęśliwa. Mam przy sobie ukochanego męża, dwójkę wspaniałych dzieci i świetnych przyjaciół. Każdego dnia dziękuję Bogu za to, co mi dał i modlę się, żeby każdy z Was doznał tyle radości i miłości, co ja.

Wasza Yola.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tak, to już koniec... ;c Więc czas na podziękowania. Dziękuję, każdemu, kto wchodził i czytał tego bloga. Dziękuję, każdemu, kto go komentował, a najbardziej Tobie, Gabriela, bo tylko dzięki Tobie, ten blog ma aż 78 rozdziałów. :* Dziękuję wszystkim, którzy tu byli. Każdego z Was osobno chcę przytulić i podziękować. Mam nadzieję, że wszystkim podoba się końcówka. Starałam się wymyślić ją jak najdłuższą. Za jakieś kilka dni pojawi się tu link do nowego bloga, więc zaglądajcie.

Jeszcze raz MASSIVE THANK YOU! :* :* :* KOCHAM WAS! ♥

Do zobaczenia w krótce! ;)

FOREVER YOURS ♥

Rozdział 78 ♥

PRZECZYTAJ NOTKĘ POD ROZDZIAŁEM!

Siedziała skulona na trawie. Płakała. Chociaż nie, to nie był płacz. To był szloch. Szloch błagający o pomoc. Ale ja nie potrafiłem okazać jej tej pomocy. Nie miałem pojęcia jak to zrobić. Ten widok. To jeszcze gorsze od tego, co było w Irlandii. Tam cierpiała przez dziewczyny. Teraz cierpi przeze mnie. To moja wina... Wszystko to moja wina. Kocham ją, a zachowałem się jak idiota. Cholerny dupek... Ona nigdy mi nie wybaczy.
W końcu postanowiłem jakoś zareagować. Podszedłem do niej po cichu. Delikatnie przykucnąłem przy niej. Po małym zawahaniu postanowiłem ją przytulić. Tylko tyle mogłem jej zaoferować. Nie spojrzała na mnie. Nawet nie odwróciła wzroku w moją stronę. Była taka "pusta". Żadnych emocji, tylko płacz. Płacz wywołany przeze mnie. Co się stało z tą roześmianą dziewczyną, którą poznałem? Gdzie ona teraz jest? Co zrobiła przeze mnie? Co ja narobiłem?...
~Perspektywa Yoli~
Płakałam. Już nic innego mi nie zostało do zrobienia. Został mi tylko płacz. Siedziałam i płakałam. Nie wiem jak długo. 5, 10, może 20 minut. Rozmawiałam z Louis'em. Powiedział, że zaraz tu przyjedzie. Czekałam na niego. Ale nie przyjechał. Przyjechał On. Niall... Nie musiałam patrzeć i się upewniać że to on. Po prostu to czułam. Przytulił mnie. Tak bardzo chciałam go odepchnąć. Ale nie mogłam... Znaleźć się z powrotem w jego ramionach to było coś... coś... coś magicznego. Nie potrafiłam się odsunąć. Tak bardzo brakowało mi jego dotyku. Tyle czasu go nie czułam. Tęskniłam za nim tak bardzo. Byłam w stanie zrobić wszystko, żeby nie puszczał mnie w tym momencie. Nie potrafiłam powstrzymać łez. Nie wiem, czy w tej chwili to był płacz smutku, czy szczęścia. Myślę, że jedno i drugie. Wiem, że go straciłam, ale tak bardzo cieszę się, że tu jest. "Ale hola, dziewczyno. To on sprawił, że chciałaś popełnić samobójstwo. To on złamał Ci serce. To on tak bardzo cię skrzywdził." zaczął podpowiadać mi rozum. Nie mogę mu tak po prostu wybaczyć. A co jeśli znowu mnie skrzywdzi? A co jeśli znowu mnie zostawi? Nie, to nie takie proste wybaczyć komuś, kogo kochasz nad życie, kto zranił cię tak bardzo jak Niall mnie.
-Niall, puść mnie... - wyszeptałam, starając się powstrzymać łzy. Chłopak od razu odsunął się jak poparzony.
-Yola, błagam, wybacz mi.
-Co?! Niall, co ty sobie myślisz? Myślisz, że po prostu mnie przytulisz i wszystko będzie jak dawniej?
-Yola, przepraszam...
-Nie przepraszaj. Nie masz za co. To ja jak idiotka się w tobie zakochałam. To ja myślałam, że mnie kochasz. To ja nie mogę przestać o tobie myśleć. Ty jesteś niewinny. To ja miałam marzenia, żeby być z kimś takim jak ty. Byłeś dla mnie wszystkim, a teraz nie mam już nic. Byłam przy Tobie taka szczęśliwa, ale to wszystko to była ściema. Robiłeś to dla sławy i nic więcej. Wszyscy tak mówią. A teraz nawet nie masz odwagi przyznać się do tego przed mediami. Masz tą swoją nową zdobycz. Jak ona się nazywa? Jane? Gratuluję i życzę Wam szczęścia. Mam nadzieję, że ona nie będzie cierpieć tak jak ja. - w końcu wyrzuciłam to z siebie i znowu zaczęłam płakać. Nic nie powiedział. Zamurowało go chyba. Patrzył jak płacze. Czy moje cierpienie sprawiało mu przyjemność?
-Yola, ja tak bardzo Cię przepraszam. Nie chciałem cię skrzywdzić. - powiedział po chwili.
-A jednak to zrobiłeś. Louis mówił, że zostawiłeś mnie dla mojego bezpieczeństwa. Gorszym niebezpieczeństwem było zerwanie ze mną. Niall, ja chciałam umrzeć!
-Wiem, wszystko wiem! Ale ja spanikowałem! Bałem się. Bałem się odpowiedzialności za to co ci się stało. To wszystko to moja wina! Gdyby nie ja, tamte dziewczyny nic by ci nie zrobiły. To przez to, że były o mnie zazdrosne. A patrzenie na Ciebie, jak cierpisz z mojej winy. To było nie do zniesienia. Uciekłem. Wiem. Myślałem, że zapomnisz, że ja zapomnę. Ale nie mogłem przestać o tobie myśleć. Starałem się, ale nie mogłem. Ciągle miałem cię w głowie. Każdego dnia oglądałem nasze zdjęcia. I mimo moich starań ciągle cię kocham... I wiem, że nigdy nie przestanę. - to co powiedział zaparło mi dech w piersiach. Czułam, że mówi prawdę. Nie mógł mnie w tej chwili okłamać. Wiedziałabym, że oszukuje. Jego oczy zdradzały to, że to całe jego wyznanie było prawdziwe. To było piękne, ale ciągle bałam się, że mnie skrzywdzi. Tak bardzo chciałam mu wtedy wybaczyć. W pewnym momencie Niall klęknął przede mną. - Yola, wiem że to nie jest odpowiedni moment. Możesz się nie zgodzić, możesz mnie zostawić. Ale ja Cię kocham, mam nadzieję że ty mnie też. Chce z tobą być do końca życia, nie chce być z kimś innym. Jesteś dla mnie wszystkim! Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie. Chcę być tylko i wyłącznie z Tobą. Kocham Cię! Yolu Rain, WYJDZIESZ ZA MNIE?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Witajcie Kochani! :* Jak tam minęły Wam święta? Z tego całego przedświątecznego zamieszania zapomniałam Wam złożyć życzenia xd A że teraz już trochę za późno to życzę Wam chociaż udanego Sylwestra! :* Wróćcie trzeźwi! :P
No i mam kolejną ważną wiadomość. Jest to OSTATNI rozdział na tym blogu. ;c No dalej, niech popłyną na mnie hejty! Kolejny post to będzie EPILOG. Ale nie smućcie się. Zakładam NOWEGO BLOGA. Może jeszcze nie teraz, ale za jakiś tydzień, może dwa. Potrzebuję czasu na wymyślenie fabuły, obróbkę graficzną itd. Ale wiem, że One Direction nie będzie w nim istniało. Oczywiście, chłopaki będą brali w nim udział i będą przyjaciółmi (chyba!), ale sławni to oni nie będą. No i główny bohater to będzie oczywiście NIALL. :3 Zastanawiam się, czy ma się to dziać w Polsce, czy w Anglii albo Irlandii... Może Wy zadecydujcie? ;) Podsyłajcie mi pomysły i Wasze oczekiwania w związku z nowym opowiadaniem. :)
A teraz Was żegnam :* Postaram się jak najszybciej dodać epilog i napisać go straaaaasznie długiego. :)
Forever Yours ♥

PS. Zapomniałam dodać xd Jak myślicie, czy Yola odpowie "TAK"? ;) Sama jeszcze nie wiem, ostateczna decyzja należy do Was. :) KOCHAM WAS! :* ♥

Rozdział 77 ♥

~Perspektywa Niall'a~
Siedzieliśmy z chłopakami w salonie. Oglądaliśmy jakiś program. To znaczy chłopaki oglądali. Ja nawet nie wiedziałem, o czym on jest. Nie potrafiłem się skupić na niczym. Moją głowę ciągle zaprzątały myśli o Yoli. Nasze rozstanie to najgorsze przez co można przejść. Nienawidzę siebie za to. Ale musiałem to zrobić. Nie było innego wyjścia. Przeze mnie Yoli działa się krzywda. Ta cała akcja z dziewczynami to moja wina. Gdybyśmy nie byli razem do niczego by nie doszło. Nie znałaby mnie i nie musiała znosić tego wszystkiego. Ale los chciał inaczej. Nie wiedziałem, czy dobrze zrobiłem zaczynając z nią związek. Mogłem od razu pomyśleć o tym, że narażam ją na niebezpieczeństwo. Ale tak bardzo chciałem z nią być. Tak bardzo ją kochałem... Nadal kocham. I pewnie nigdy nie przestanę. Nie potrafię bez niej żyć. Jest dla mnie wszystkim. Ale jej bezpieczeństwo jest dla mnie teraz najważniejsze. Wszyscy mi mówią, że postąpiłem jak idiota. Może mają rację. Żaden normalny człowiek nie zostawi kogoś, kogo kocha nad życie. Ale ja się tak o nią boję. Nie chcę, żeby przeze mnie cierpiała. Gdy zobaczyłem ją wtedy na chodniku, myślałem że umrę. Cała pobita, zalana krwią.... Nie potrafię zapomnieć tego widoku. To było straszne. A później jeszcze ten brak przytomności, wszystkie obrażenia... To było dla mnie zbyt wiele... Tak, to prawda, spanikowałem. Zrobiłem to zbyt pochopnie. Powinienem przy niej być i ją wspierać, a ja po prostu ją zostawiłem. Ona mi nigdy tego nie wybaczy. Postąpiłem źle i teraz muszę ponieść tego konsekwencje.
W mediach jest głośno o naszym rozstaniu. Wszyscy myślą, że to się stało przez Yolę. Ale to moja wina. Ja ją zostawiłem z mojej głupoty, a nie z jej powodu. Wszyscy uważają, że to ona jest ta zła. Gdyby tylko znali prawdę... Już tyle razy chciałem im to wytłumaczyć, ale nie miałem odwagi. Jestem zwykłym tchórzem. Nie potrafię przyznać się do błędów. Wiem, że tym samym Yola cierpi jeszcze bardziej. Ale nie mogę się przyznać. Menedżer by mnie zabił. Kazał mi się uśmiechać i zachowywać normalnie. Nie wie jak mi z tym ciężko. I jeszcze ten numer z przyjaciółką... Muszę udawać przyjaciela pewnej dziewczyny, żeby ludzie myśleli, że ona pociesza mnie po rozstaniu. Czasami mam już dość tego życia gwiazdy. Robię to co kocham, ale ta cała popularność i brak prywatności działają mi na nerwy. Mógłbym spotykać się normalnie z przyjaciółmi i spędzać z nimi normalnie czas. A teraz zawsze towarzyszą mi reporterzy. Mam ich serdecznie dosyć! Ale gdybym nie był sławny, nigdy nie spotkałbym się z Yolą. Ciągle nie mogę darować sobie myśli, że była ze mną mimo tylu moich błędów. Tak wiele razy ją skrzywdziłem, a ona ciągle trwała przy mnie, wpierała mnie w trudnych chwilach. Była moją siłą, moja opoką. A teraz nie mam jej. I to przez moje szczeniackie zachowanie. Nie wybaczę sobie tego nigdy. Ona tez mi tego nie wybaczy.
Nasze oglądanie telewizji przerwał telefon Louis'a. Wstał, wziął go z półki i odebrał.
-Halo? Yola? - To ona. Ona do niego zadzwoniła. Moje serce zaczęło bić szybciej. Tak bardzo chciałbym ją zobaczyć. Ostatni raz widziałem ją wtedy przed hotelem. Płakała. Płakała w ramionach Louis'a. Tak bardzo chciałem ją wtedy przytulić, pocałować. Wiedziałem, że ona nie będzie chciała mnie znać. Nie podszedłem. Odwróciłem się, żeby nie musiała na mnie patrzeć. To było trudne. I już więcej jej nie widziałem. Tylko na zdjęciach. Każdego wieczora oglądałem nasze wspólne zdjęcia. Byliśmy tacy szczęśliwi. A teraz cierpimy. I to przeze mnie. Jestem idiotą. Louis wyszedł do kuchni. Nie chciał rozmawiać przy nas. Nie było go dłuższy czas. Byłem ciekawy co się działo. Miałem nadzieję, że nic złego. Nagle wpadł do salonu.
-Coś ty idioto narobił?! - krzyknął na mnie.
-O co chodzi? - zdziwiłem się.
-Czy ty wiesz co Yola chce zrobić?! Nawet mi to przez gardło nie przejdzie. Jedź do parku i ją ratuj, bo nie wiem co ona może zrobić! - o nie. Nie, nie, nie, nie! Ona nie może, błagam. Spojrzałem na chłopaków. Wszyscy byli w szoku. Nie powiedziałem nic tylko wybiegłem. Biegłem jak najszybciej do parku. Dziękowałem Bogu, że jest on tak blisko. Dotarłem tam już po chwili. Biegłem przez wąskie alejki. Nigdzie jej nie było... Yola, błagam, nie rób nic głupiego! Szukałem jej, ale nigdzie nie mogłem jej znaleźć. W końcu do głowy przyszło mi pewne miejsce. Nasze miejsce. Pobiegłem tam jak najszybciej. Dotarłem na miejsce i wtedy ją zobaczyłem. Mój Boże... Yola...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Siemanko! :* Dodaję rozdział po przerwie. Znowu smutny, ale cóż. Odzwierciedla mój humor... Tracę nadzieję na miłość, bez kitu.
I teraz NAJWAŻNIEJSZA sprawa. Mianowicie to już KONIEC tego bloga. Nie widzę sensu dalszego kontynuowania tego opowiadania. Napiszę pewnie jeszcze 2-3 rozdziały i to będzie na tyle. Nikt tego nie czyta, nie komentuje, a ja wysilać się nie będę. Przykro mi, ale szkoda mi moich sił na to wszystko.
Nie wiem, kiedy będzie następny. Mam nadzieję, że wyrobię się do końca roku.
Do zobaczenia!
Forever Yours. ♥

Rozdział 76 ♥

Najgorszy moment w życiu. Po tak długiej przerwie wracam do szkoły. Szłam szkolnym korytarzem z Rose. Twarze wszystkich zwrócone były w moją stronę. No tak, nie ma lepszej sensacji od powrotu do szkoły byłej Niall'a Horana. Żal mi tych ludzi. Wszyscy myślą, że się pokłóciliśmy i rozstaliśmy się. Nikt nie zna prawdy. Oprócz moich bliskich. Nikt nie wie, jak bardzo cierpię. Wszyscy uważają, że to ja jestem wszystkiemu winna. W tej chwili zastanawiałam się, po co mi to wszystko było. Przecież to było logiczne, że związek z kimś znanym nie będzie normalny. A ja się łudziłam. Ciągle żyłam w nadziei, że będziemy w zwykłym związku. A jednak nie. I po naszym rozstaniu cała wina spadła na mnie. Powoli oswoiłam się z myślą, że już nigdy nie będziemy z Niallem razem. Lecz ciągle nie potrafiłam przestać go kochać. Starałam się jak mogłam. Nie mogłam. Cały czas darzyłam go uczuciem silniejszym ode mnie. I niestety nie potrafiłam go powstrzymać.
Pierwsza lekcja. Weszłam do sali. Siadłam na ostatnią ławkę. Idąc obok innych czułam się nieswojo. Wszyscy szeptali, spoglądali na mnie spod oka. Próbowałam to ignorować. Otworzyłam książkę i wyłączyłam się z lekcji. Nie słuchałam nauczyciela, póki ten nie powiedział mojego imienia.
-Yola, odpowiesz na moje pytanie? - spytał podirytowany mężczyzna.
-Yy... Przepraszam, zamyśliłam się. - odpowiedziałam.
-No tak. Rzucił ją chłopak, który jest gwiazdą, i teraz myśli, że wszystko jej wolno. Co on w Tobie widział? Myślałaś, że on cię serio kocha? Jesteś taka naiwna, zdziro. Robił to tylko, żeby rozgłośnić to całe 1D. A ty, suko, w to uwierzyłaś. Żal mi cię. - powiedziała jedna z dziewczyn w klasie. W moich oczach zebrały się łzy. Nie chciałam dłużej tego słuchać. Zabrałam szybko swoje rzeczy i wybiegłam z sali. Olałam głos nauczyciela i opuściłam budynek szkoły. Biegłam przed siebie do parku. Do parku, w którym wszystko się zaczęło. Do parku, w którym Niall mnie uratował. Do parku, w którym mieliśmy tyle wspomnień. Dotarłam tam po kilku minutach. Usiadłam na jednej z ławek. Na tej ławce Niall pocieszał mnie po tej akcji z gwałcicielem. Tyle wspomnień, ktore teraz tak bolą. Łzy nie przestawały płynąć z moich oczu. To ciągle boli. Nie wiem, czy kiedykolwiek przestanie. Ciągle go widzę, ciągle o nim słyszę. Gdy oglądam telewizję cały czas o nich mówią. Co chwila jakieś wywiady, programy, koncerty. A najgorzej bolą plotki o naszym rozstaniu. Wszystko idzie na mnie. Cała wina jest składana na mnie. A Niall temu nie zaprzecza. Nic nie komentuje, dając mediom większe pole do popisu. Mogą pisać, co chcą. I nie ponoszą przez to nic. Najbardziej nie mogę słuchać o Niall'u i jego "przyjaciółce". Widzieć ich razem, to jak wbijanie sztyletu w moje serce. Niall jest taki radosny, taki szczęśliwy. Czy ze mną też taki był? Nie mieliśmy dużo wspólnych zdjęć. Wracają wspomnienia z robienia zdjęć do mojego naszyjnika. Ciągle mam go na szyi. Nie potrafię go zdjąć. Przypomina mi go. Może przez to nie potrafię zapomnieć. Postanowiłam się go pozbyć. Nie chce dłużej cierpieć. Wstałam z ławki i poszłam na miejsce, gdzie zabrał mnie po moim pobycie w szpitalu. Wtedy się o mnie troszczył. Czemu teraz tak nie mógł? Może byłam dla niego za dużym problemem. Wiem, czasami jestem ciężka do zniesienia, ale czy w związku nie chodzi o miłość. Kochałam go. Ciągle go kocham. I wydawało mi się, że on kocha mnie. Właśnie, wydawało mi się. Teraz już nie wiem, w co mam wierzyć.
Stanęłam nad brzegiem stawu. Wtedy było tutaj tak pięknie. Zachód słońca, piękna pogoda, niespodzianka, piknik i Niall. Tak, to on sprawił, że było tu tak wspaniale. I jego wyznanie. Myślałam, że mówi prawdę. Ale okazało się, że to wszystko kłamstwo. To całe jego wyznanie było niczym. Zwykłymi słowami, ktore nie miały dla niego znaczenia. Ale dla mnie miały. I to duże. Wierzyłam we wszystko, co mówił, ufałam mu bezgranicznie. Teraz stwierdzam, że dziewczyna w klasie miała rację. Jestem naiwną suką. Tak bardzo dałam się oszukać. Jestem taka głupia.
Odpiełam naszyjnik. Otworzyłam go. Nasze wspólne zdjęcie. Byłam przy nim taka szczęśliwa. Ale to wszystko minęło. Zamknęłam go z powrotem. Ścisnęłam go z dłoni i pocałowałam.
-Kocham Cię. - powiedziałam płacząc. Spojrzałam ostatni raz na prezent od niego. Łza skapnęła na biżuterię. I rzuciłam go do wody. Nie chciałam dłużej o tym myśleć. Po prostu. Rzuciłam. To koniec. To było szybkie, tak jak nasze rozstanie.
I znowu płakałam. Uklękłam na ziemi. Nie potrafiłam powstrzymać łez. To było silniejsze ode mnie. Nie. Nie dam rady. Nie będę mogła bez niego żyć. Za mocno go kocham. Za mocno się do niego przywiązałam. Nie chcę o nim zapomnieć. Nie potrafię.
Chciałam coś zrobić. Zabić się. Już raz mi to nie wyszło. Ale teraz była szansa. Lecz najpierw chciałam z kimś porozmawiać. Wybrałam numer i zadzwoniłam. Po kilku sygnałach odezwał się męski głos.
-Halo? Yola?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Elo! :* Także tego, z kolejnym rozdziałem mogą być małe problemy, bo miałam go już napisanego, ale mam powalony telefon i mi się wszystko usunęło, a jakoś ostatnio nie mam znowu weny. Postaram się go dodać w przeciągu 2 tygodni. Bądźcie cierpliwi! :)
Kocham Was! :*
Forever Yours ♥

Rozdział 75 ♥

Pustka. Nic więcej. Żadnych emocji. Może tylko ból. Ból, z którego jak podejrzewam, nigdy się nie wyleczę. Ból po złamanym sercu. Nawet się nie tłumaczył. Po prostu to skończył. Wziął kurtkę i wyszedł. Żadnego słowa, żebym mogła to zrozumieć. A jeszcze jakiś czas przed tym zapewniał mnie, jak bardzo mnie kocha. Może to były tylko kłamstwa. Ale czemu wziął mnie do swoich rodziców? Jego uczucia wydawały się takie prawdziwe, takie szczere. Ale to wszystko to tylko ściema. Ufałam mu, kochałam go. A teraz nie czuje nic. Moje serce przestało żyć z chwilą, gdy powiedział, że to koniec. Teraz moje serce to tylko zwykły narząd. Nie jestem w stanie kochać.  Nie jestem w stanie ufać. Jestem tylko nic nie znaczącą materią. Nie potrafię nazwać się człowiekiem. Nie jestem nim. Człowiek ma jakieś uczucia, emocje. Ja ich nie mam. Jestem pustką. Ludzie na około mówią mi, że zapomnę. Nie zapomnę. Nie można zapomnieć kogoś, kogo kochało się nad wszystko. Mówią, że to przestanie boleć. Nie przestanie. Ciągle będę miała go przed oczami. Mówią, że przestanę płakać. Przestanę. Bo w końcu zabraknie mi łez. Każdego dnia wylewam ich hektolitry. Nie mogę na to nic poradzić. To jedyny sposób na wyrażenie tego, w jakim stanie jestem. Jestem szarą kulką na wielkim świecie. Jestem niczym.
Teraz siedzę w poczekalni. Po tym wypadku w Irlandii muszę przejść szereg rehabilitacji. I każdy dzień wygląda tak samo. Wstaję. Jem śniadanie. Ide do szpitala. Wracam do domu. Jem. Płaczę. Ide spać. I tak w kółko, i w kółko. Aż do nieskończoności. Od przyszłego tygodnia wracam do szkoły. To będzie najgorszy dzień w życiu. Od tak długiego czasu miałam swój własny świat. A teraz muszę opuścić moje miejsce. Moją bańkę mydlaną. Muszę wrócić do rzeczywistości. Niestety.
W poczekalni jestem ja i starszy pan. W radiu leci znajoma muzyka. Zawsze leci tu to samo. Działa mi to na nerwy. Siedzę na krześle i bawię się palcami.
-Yola, twoja kolej. - pielęgniarka wzywa mnie do gabinetu. I znowu te same zabiegi, te same ćwiczenia. Wychodzę ze szpitala. W końcu wracam do domu. Idąc chodnikiem zauważam grupkę dziewczyn. Wracają wspomnienia. Przechodzę obok nich. Nic się nie stało. To tylko zwykłe nastolatki. Nagle zaczynają piszczeć. Odwracam się w ich stronę. Z hotelu pod którym stoją wyłania się czterech chłopaków, a za nimi idzie piąty. Blondyn o niebieskich oczach. Nie zauważa mnie. Jest szczęśliwy. Robi sobie zdjęcia, podpisuje kartki. Niall... Nie, Yola, zapomnij. Nie podchodź. Stoję i patrzę. Jest szczęśliwy. Nie płacze tak jak ja. Nie cierpi tak jak ja. Nagle podchodzi mnie Louis. Przytula mnie. Lubię jak ktoś mnie przytula.
- Cześć Yola. Co u Ciebie? - pyta. Chce mi się płakać. Przytulam go mocniej i nic nie odpowiadam. Rozumie mnie. Łzy powoli spływają po moich policzkach. - Skarbie, nie płacz. Nie warto. Niall, zachował się jak dupek. Wie o tym. - i po prostu mnie przytula. Spoglądam na Niall'a. Zauważa mnie. Widzę, że prowadzi jakąś wewnętrzną wojnę aż w końcu odwraca wzrok. Już nie jest szczęśliwy. Jest poważny. Nie uśmiecha się. Kocham jego uśmiech. Kocham jego głośny śmiech. Kocham jego błyszczące oczy, gdy się śmieje.
-Kocham go. - szlocham w ramię Louis'a. - Ciągle go kocham i jestem pewna, że nigdy nie przestanę. Czemu on to zrobił? Błagam Louis, chociaż Ty mi to wytłumacz.
-Dla twojego bezpieczeństwa. Wie, że to przez niego wylądowałaś w szpitalu. Nie chce cię narażać. - odpowiada Louis. Milczę. Ktoś każe Louis'owi wracać. Żegna się ze mną, a ja wracam do domu.
Idę prosto do swojego pokoju. Kładę się na łóżko. Zawsze lubiłam z Nim leżeć na łóżku. Ja po tej, a On po drugiej stronie. Przesuwam się na jego stronę. Leżał tu. Tak często tu leżał. I płaczę. Po raz kolejny pogrążam się we własnym nieszczęściu.
Moje bezpieczeństwo. To dlatego już mnie nie kocha? Teraz jestem jeszcze bardziej zagrożona. Jestem zagrożona przez własne myśli. "Jakbym zginęła byłoby łatwiej". "Jesteś za słaba, żeby się zabić". "Spróbujmy, czy jesteś taka odważna". Zawsze wieczorem nachodzą mnie takie myśli. A może śmierć byłaby lepsza? Mam dość życia bez Niego. Wiem, że do mnie nie wróci. Minęło zbyt dużo czasu.
Pewnym krokiem ruszam do łazienki. Nie zamykam drzwi. Siadam na podłodze, otwieram apteczkę. Jest dużo proszków. Tyle starczy, aby z tym wszystkim skończyć. Patrzę na nie. Wyjmuje je z pudełka i wysypuję na rękę. Znowu zaczynam płakać. To już nie jest płacz tylko szloch.
-Tak bardzo Cię kocham! Tak bardzo... Ale to już koniec. Nic już nie będzie. To koniec. - mówię do siebie. Drżącą rękę przykładam do ust. Już prawie. Jeszcze tylko otwórz usta i z tym skończysz. Dalej, zrób to! Powoli otwieram usta.
-Boże, Yola! - z krzykiem wpada moja mama. Trąca moją dłoń i wszystkie proszki wypadają. Szlocham. Przytula mnie mocno. - Córciu, co ty chciałaś zrobić?!
-Mamo, błagam... Tak bardzo go kocham... Nie mogę bez niego żyć... - płaczę. Siedzimy z mamą w łazience. Długo siedzimy. Nie rozmawiamy. Nie potrzebujemy słów. Mama po prostu mnie przytula. Wie, że tego potrzebuję. A ja nie mogę przestać płakać...
Budzę się rano. Jest już jasno. Rozglądam się po pokoju. Co ja chciałam wczoraj zrobić? Chciałam się zabić. Nie wyszło mi to. Mama uratowała albo zniszczyła mi życie. Gdyby nie przyszła już miałabym to wszystko w dupie. Nie byłoby smutku, nie byłoby łez, nie byłoby cierpienia. Byłoby dobrze. Tak, dobrze. Ale jest źle, nawet bardzo. Muszę żyć, chociaż nie chce. Tak bardzo nie chce żyć bez Niego. Był dla mnie ważny jak powietrze. Nie można żyć bez powietrza. Był każdym biciem serca. Nie można żyć bez bicia serca. Nie potrafię o nim zapomnieć. A może nie chcę...
Wieczory są najgorsze. Cały dzień odbywałam rozmowy z mamą, tatą, bratem, przyjaciółką, ale nie z Nim. Tak bardzo pragnę z Nim porozmawiać. Usłyszeć jego głos. Spojrzeć w jego oczy. Pocałować Go. Poczuć te motylki w brzuchu, gdy mnie dotykał. Był moim pierwszym chłopakiem na poważnie. Jemu oddałam całą siebie. Chciałam, żeby był pierwszy, ale i ostatni. A teraz on mnie zostawił. I nie ma nic. Znowu płaczę do poduszki. Wszyscy mówią, że to przejdzie. Jakoś w to nie wierzę. To się nie skończy. Ja muszę sama to zakończyć...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Także tyle w temacie... Nie wiem, kiedy kolejny, postaram się go dodać jak najszybciej. Może napiszę coś w weekend. Możecie tu zajrzeć i się dowiedzieć ok. niedzieli.
Kocham Was!
Forever Yours ♥

Rozdział 74 ♥

~Perspektywa Nialla~
Czy moja matka zwariowała?! Jak może mówić, że Yola mnie wykorzystuje?! To niedorzeczne! Jeszcze teraz Yola uciekła. Nie wiedziałem, co mam zrobić.
-Mamo, coś ty zrobiła?! - krzyknąłem.
-Powiedziałam, co sądzę o tej dziewczynie. To moje zdanie.
-Ale dzięki tobie nie wiemy, gdzie jest Yola. - wstałem od stołu i wziąłem telefon by do niej zadzwonić. Kurwa, nie odbiera.
-Myślę, że przesadziłaś. Yola to naprawdę miła dziewczyna, widać że kocha naszego syna. - wtrącił się tata, gdy ja próbowałem kolejny raz skontaktować się z Yolą. Nie odbierała, więc postanowiłem jej poszukać. Wziąłem kurtkę, założyłem buty i skierowałem się do wyjścia.
-Gdzie idziesz? - spytała mama.
-Szukać Yoli.
-Po co? Przecież wróci. - warknęła.
-Kiedy w końcu zrozumiesz, że ja ją kocham?! Nie zna okolicy, a nie chcę żeby coś jej się stało. - odpowiedziałem i wyszedłem. Szedłem prosto drogą. To była jedyna opcja, którą Yola mogła pójść. Dzwoniłem do niej, ale nie było żadnego odzewu. Modliłem się w duchu, żeby nic jej się nie stało. Nagle zobaczyłem jakieś zamieszanie na chodniku, chyba jakaś bójka. "Kopnij ją! Mocniej!" słyszałem z tłumu. Tętno mi rosło, miałem nadzieję, że tam nie ma Yoli. Przyspieszyłem, żeby jak najszybciej się tam dostać. "Straciła przytomność! Skończ! Przestań! Szybko, uciekamy!" krzyczały dziewczyny. Poznałem jedną z nich, moja była przyjaciółka. Kurwa! Szybko podbiegłem do miejsca zdarzenia i momentalnie moje serce przestało bić. Nie, to nie możliwe! Na chodniku, z zakrwawioną twarzą leżała nieprzytomna Yola. O mój Boże... NIE!!
~Perspektywa Yoli~
Co się dzieje? Gdzie jestem? Nic nie pamiętam... Nie mogę się ruszyć. Czy to normalne? Słyszę jakieś ciche głosy. Czy jest tu Niall? Chce otworzyć oczy... Nie mogę! Dlaczego?
-Ma ciężkie obrażenia. Złamane żebra, ręka, nos, wstrząśnienie mózgu. Miała szczęście, że nie dostała krwotoku wewnętrznego. Na razie jeszcze nie odzyskała przytomności. Mamy nadzieję, że już niedługo się obudzi. - mówił jakiś łagodny damski głos. Czy jestem w szpitalu? Auu, moja głowa... Kurde, jak boli!
-Dziękuję, pani. Ale wyjdzie z tego? - spytał męski głos. Tak, to TEN męski głos. Niall! Niall tu jest! Boże, dziękuję!
-Tak, na pewno. Czekamy tylko jak odzyska przytomność. - znowu kobieta. Słyszę jakieś kroki. Chyba wyszła. Nagle ktoś złapał mnie za rękę. Och, to Niall.
-Yola, tak Cię przepraszam. To wszystko moja wina... Wybacz mi... Proszę, obudź się... Wróć do mnie... Kocham cię...- mówił i poczułam jak moja ręka robi się mokra. Niall, czy ty płaczesz? Nie płacz, skarbie, proszę. Nie płacz. I znowu straciłam świadomość...
Powoli otwieram oczy. Jezu, jak tu jasno. Światła są za jasne. Czy ktoś może je zgasić? Nie no przesadzam. Zaraz się do nich przyzwyczaję. Ok, już jest lepiej. Rozglądam się po pomieszczeniu. Szpital. W sali jest tylko jedno łóżko. Moje. Nie mam żadnych sąsiadów. Trochę mi smutno. Ciekawe, co to za oddział. Rozglądam się dalej. W rogu pokoju, na fotelu, siedzi Niall. Śpi. Na pewno mu nie wygodnie. Może położyć się ze mną. Ale go nie obudze. Próbuję się podnieść. Przyczepili mi coś do klatki piersiowej. Słyszę piknięcia aparatu. Wow, to moje serce. Podłączyli mi kroplówkę. Aż tak ze mną źle?! Ok, próbuję się podnieść.
-Aa... - mruczę z bólu. Kurwa, jak boli! Opadam na łóżko, którego skrzypnięcie budzi Niall'a. - Przepraszam, nie chciałam Cię budzić. - szepcze. Nie mogę mówić głośniej.
-Boże. - z niedowierzaniem w oczach Niall wstaje z fotela i szybko podchodzi do mnie. - Skarbie, tak się cieszę! - całuje mnie najpierw w czoło, a potem w usta. - Poczekaj, zawołam lekarza. - wychodzi. Jaki on szczęśliwy. Po chwili wraca z jakąś kobietą.
-Witaj Yola. Nazywam się Megan Stone i jestem Twoim lekarzem. Cieszę się, że odzyskałaś przytomność. Zaraz zrobimy Ci kilka badań. - mówi i wychodzi, by zaraz potem wrócić z pielęgniarką. Robią mi badania, które trwają kilka minut. Niall chodzi z tyłu sali i rozmawia przez telefon. Z kim?
-Ok, wszystko jest w porządku. Zostaniesz u nas jeszcze kilka dni, a potem będziesz mogła wrócić do domu. - uśmiecha się i wychodzi. Jest naprawdę miła. Zostajemy sami z Niallem. On w końcu odkłada telefon.
-Z kim rozmawiałeś? - pytam.
-Z twoimi rodzicami. Zaraz tu będą.
-Jak to? - spytałam zszokowana.
-Przylecieli tu wczoraj wieczorem. Bardzo się o Ciebie martwili. Tak jak ja... - dodał Niall szeptem, a na jego twarzy malował się ból.
-Skarbie, co jest? - zapytałam ściskając jego dłoń.
-Po prostu... Nie mogę darować sobie tego, że to wszystko stało się przeze mnie... - czułam, że robi się z nim coraz gorzej.
-Niall, nawet tak nie myśl. To nie twoja wina. Z resztą nic strasznego mi się nie stało.
-Jak to nie, Yola?! Czy widziałaś się w lustrze? Wszędzie masz sińce, jesteś cała pobita... I nic by się nie zdarzyło, gdybyśmy nie byli razem... - puścił moją rękę i wstał, podchodząc do okna. Moje serce zaczęło bić mocniej. Co on do cholery chce zrobić?! Błagam niech to nie będzie koniec. W moich oczach zaczęły zbierać się łzy. Nie, on nie może tego zrobić. Czuje jak moje serce powoli, bardzo powoli pęka. Nie mogę wydobyć z siebie głosu. Całe ciało odmawia mi posłuszeństwa. Nie, tylko nie to! W końcu decyduje się odezwać.
-Niall... O czym ty mówisz?
-Po prostu myślę, że powinniśmy się rozstać...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Witam Was Kochani po kolejnej (niestety) dłuuuugiej przerwie. :*
Przepraszam, że rozdział dopiero dzisiaj. Miałam już napisany praktycznie cały w długi weekend, ale niestety mój telefon się popsuł, a miałam zapisany rozdział w notatniku i całą moją ciężką prace trafił szlag. :/ Po tej sytuacji byłam wściekła i dopiero teraz postanowiłam go napisać od nowa. Ten nie jest tak dobry i długi jak ten pierwszy, ale mam nadzieję, że przypadnie Was do gustu. Na pocieszenie powiem Wam, że kolejny powinien pojawić się w tym tygodniu. ;)
Mamy kolejny dramat w życiu Yoli. Czy sobie z tym poradzi? Dowiecie się niebawem.
Jak się domyślacie już niedługo koniec tego opowiadania. Niestety nie osiągnę 100 rozdziałów ;( brak czasu i masa obowiązków mi na to nie pozwalają. :c jeszcze zastanawiam się nad zakończeniem: dramat czy szczęście? I rozważam opcję założenia nowego bloga tym razem o zwykłych ludziach, a nie o gwiazdach. Chciałabym posłuchać Waszego zdania. Proszę o komentarze w tej sprawie.
Kocham Was! :* :*
Forever Yours ♥